*Beer @ work 6
Beer@work #6
I; zullen we je en jij zeggen, vroeg ze?
F; als U dat wilt.
Van bekende Nederlanders ben ik eigenlijk ooit echt onder indruk geweest.
Het zijn allemaal hard werkende mensen en soms net zo alleen kunnen zijn dan/als ik en net zo happy. Ze plassen ook. Drinken koffie, zijn onzeker en sterk en gaan door en door en door en door.
Dus nee het raakt me niet zo heel erg.
Meer uit een soort respect eigenlijk maar ik geef toe, doe gewoon.
Maar dan de zus van Koningin Beatrix is dan toch wel een mooie uitzondering.
Wederom dronken we koffie, lekker buiten in de tuin, ze vertelde over haar betrokkenheid met milieu en vroeg mij de oren van het hoofd over mijn werk.
I; ik heb vooraf je site bekeken natuurlijk (waarop ik blozend dankuwel eh dankjewel knikte) vooral de reizen naar Bosnië en Kosovo interesseerde haar en werd stil bij wat verhalen over Irak, beide stil eigenlijk.
I; maar wat wilde je fotograferen, ze onderbrak gelukkig wijs de stilte
F; bij een boom knuffelend...wilde ik met bravoure al stotterend zeggen maar het kwam braafjes uit mijn mond als “in de tuin graag”
Bij thuiskomst bracht ik mijn films ter ontwikkeling en bekeek de beelden met een loep zoals je dat fotograven in oude films ziet doen en zuchte en zuchte.
F; (tegen mezelf) misschien toch maar stoppen met fotografie.
Na een paar dagen besloot ik haar nog eens op te bellen. De prachtige intieme gesprekken en de openheid... verdween als sneeuw toen de camera ten tonele verscheen. Haar media trainingmasker verscheen (terecht) en nam zichzelf in bescherming. Ik trok stoute schoenen aan en tikte haar nummer twijfelend in..
F; U eh jij schildert en gaat niet voor een 8 maar voor een 10. De foto die ik heb is goed maar ik mis net mijn echte beeld, ik zou graag nog willen langskomen en nog 1 foto maken.
Zij stemde in, ik stapte in de auto.
3 uur later, dit keer zonder koffie trokken we weer de tuin in en maakte 5 opnames en vertrok weer.
Helaas, niets werkte, je kunt niet altijd winnen. Nog net geen traan, ik faal.
Een bevriende ANP fotograaf Paul trooste me met de woorden
P; Frits, alles wat je van Irene Lippe Biesterfeld kan maken is goed genoeg.