*Beer @ work 4

Beer@work #4

Hij had een boek geschreven. 13 kamers meen ik. Het aantal onderduik adressen waar hij ondergedoken zat als kind in de tweede wereld oorlog. 
F: ik stel mijn camera nog even wat in, gaat U ondertussen hier staan en als U alvast naar buiten kijkt... denk ondertussen als U wilt aan die tijd. 
Fotografie is een spel, hij weet dat ik hem nodig heb en andersom ook. 
Hij staart naar buiten en de tijd in, ik stel mijn camera in. 
(Wat natuurlijk onzin is maar ik rek tijd zodat hij echt in die tijd komt in zijn gedachte) 
Aan zijn ademhaling hoor ik hem langzaam inzakken en maakte twee fotos met mijn Mamiya RZ67. 
Hij bleef staren en raakte geëmotioneerd.
Ik ben klaar zei ik zachtjes en hij liep stil naar de tafel, pakte de koffie pot en schonk me ongevraagd een koffie in, gedwee neem ik de stoel tegenover hem.  

F: verteld U eens over het lucifersdoosje. 
E; welk doosje?
F: heel lang geleden vertelde U ooit in een interview over de twee postzegels. Eén van hitler en één van Wilhelmina. 

Ed van Thijn glimlachte en knikte, stond op en pakte het doosje uit een lade en liet ze me hoofdschuddend zien en keek me aan. 
E: niemand weet dit nog zei hij, dat interview wat 10 jaar geleden...
F: ik let goed op en onthoudt wat me nodig is. 
E: voor mij was dit een soort kompas, wat is goed wat is fout en zo kon ik de oorlog doorkomen en ..... zijn prachtige stem met vulpen geschreven woorden vervolgde. 

4 koppen koffie later stond ik op en bedankte hem voor de tijd, de beelden en de verhalen. 
Een diepe vriendschap voor 2 uur en wetende dat we elkaar nooit meer zien. 
Het leven van een fotograaf...

Elsevier